Clue Story 1 - Κεφάλαιο 2 - Διαδραστική Περιπέτεια με Γρίφους

Clue Story 1 – Κεφάλαιο 2.1

Η κυρία Ελένη επανέρχεται μετά από κάμποσα ζαλισμένα παραληρήματα.
– ” Είστε καλύτερα; Μπορείτε να μιλήσετε τώρα; “
– “Ναι, παιδί μου. Ό,τι κι αν έχω, το μόνο που δε θα σταματήσω να κάνω ποτέ είναι να μιλάω…”
– “Κυρία Ελένη, ξέρετε κανέναν Μιχάλη που να έχει σχέση με τη Δήμητρα από τον τέταρτο;”
– “Ο μόνος άντρας που έχω πετύχει δίπλα της, είναι αυτός ο Στεργίου που σου έλεγα το πρωί, ο οποίος δουλεύει στο γυμναστήριο στο Σύνταγμα. Μπορεί να τον λένε Μιχάλη, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ με σιγουριά. Γιατί ρωτάς με τόση αγωνία, παιδί μου;”
Πρέπει να φανώ ψύχραιμος και να μην προδώσω τη βιασύνη μου. Αν υποψιαστεί τι έχει συμβεί, σε μισή ώρα θα το έχει μάθει ολόκληρη η πόλη.
– “Από απλό ενδιαφέρον για τη Δημητρούλα, κυρία Ελένη.”
– “Αχ, αυτοί οι νεανικοί έρωτες… Θυμάμαι κι εγώ την εποχή που με κυνηγούσε ο μακαρίτης ο Χαράλαμπος.. Σου έχω πει για τον Χαράλαμπο;”
– “Κάποια άλλη στιγμή θα μιλάμε ώρες για τον Χαράλαμπο κυρία Ελένη, αλλά τώρα δυστυχώς πρέπει να φύγω. Μήπως τυχαίνει να γνωρίζετε για ποιο γυμναστήριο μιλάμε και που ακριβώς βρίσκεται;”

…

Γράφει σε ένα χαρτί το όνομα και τη διεύθυνση του γυμναστηρίου. Με ευγενικούς ελιγμούς και υπεκφυγές, φεύγω όσο το δυνατόν γρηγορότερα από το σπίτι. Ξεκινώ με τα πόδια, με προορισμό τον κοντινότερο σταθμό του μετρό. Σκοπός μου να αναζητήσω τον άνθρωπο που πιθανώς θα διαφωτίσει τα σκοτεινά μέρη του μυστηρίου.

Τα πόδια μου και το μυαλό μου προχωρούν γρήγορα. Το δεύτερο προσπαθεί να προβλέψει τις επόμενες κινήσεις. Αν είναι αυτός ο Μιχάλης που έγραφε στο σημείωμα, ίσως μου πει που μπορεί να βρίσκεται η απαχθείσα. Αλλά ακόμη και αν μου πει μετά τι κάνουμε; Φοράμε τη στολή του υπερήρωα και πάμε να τη σώσουμε από τους κακοποιούς; Επιπλέον αμφιβολίες μπαίνουν στο παιχνίδι, περισσότεροι φόβοι γεννιούνται μέσα μου. Πού πάω να μπλέξω; Ένας απλός υπάλληλος είμαι. Δεν είμαι κάποιος πολυμήχανος, δαιμόνιος ντετέκτιβ… Αν και πάντα μου άρεσαν οι ταινίες και σειρές μυστηρίου. Εξιχνιάσεις εγκλημάτων, ανεξήγητες υποθέσεις, άλυτοι γρίφοι που σε οδηγούν στην αποκάλυψη και τη δικαιοσύνη. Ο φόβος άρχισε και πάλι να δίνει τη θέση του στον ενθουσιασμό. Επιτέλους λίγη δράση! Ας γίνει η ζωή μου σαν ταινία για λίγες μέρες κι όπου βγει.

…

Δύο φορές κόντεψε να με πατήσει αυτοκίνητο στις διασταυρώσεις, λόγω της απροσεξίας που προκαλεί η αυτόνομη, οργιάζουσα φαντασία μου. Τελικά φτάνω σώος έξω από το μετρό. Κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες και παράλληλα ψάχνω στις τσέπες μου για το πορτοφόλι μου…
Όχι! Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό! Έφυγα βιαστικά από το σπίτι της κυρίας Ελένης δίχως να πάρω χρήματα. Τι τραγική ηλιθιότητα;
Είμαι η ξεφτίλα των δαιμόνιων ντετέκτιβ. Ως αρχάριος του αθλήματος της “ντετεκτιβικής”, θα προσπαθήσω να με δικαιολογήσω για το πρώτο σοβαρό ατόπημα, το οποίο όμως, δημιουργεί σημαντικό πρόβλημα χρόνου. Αν γυρίσω πίσω, μέχρι να φτάσω στο γυμναστήριο, μπορεί να έχει κλείσει. Δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις. Παίρνω γρήγορα την απόφαση να ζητήσω βοήθεια από τους περαστικούς έξω από το σταθμό. Τρέχω σε διάφορες μεριές ρωτώντας όποιον πέφτει μπροστά μου, μα οι περισσότεροι τρομάζουν και με αποφεύγουν. Προς στιγμή σκέφτομαι να μπω χωρίς εισιτήριο για να γλιτώσω χρόνο. Ώσπου ένα χέρι με χτυπά στην πλάτη και μια βραχνή φωνή ακούγεται: – “Τέλεις εισιτήριο;”

Είναι ένας άντρας με αρκετά άγριο και ζαρωμένο πρόσωπο που φορά μια μαύρη, ξεθωριασμένη μπλούζα. Του απαντώ με εμφανέστατη την αγωνία μου:
-“Ναι! Απεγνωσμένα! Eχετε να μου δώσετε;”
-“Έχω να σου ντώσω. Εσύ ντώσει λεφτά.”
-“Δυστυχώς, δεν έχω ούτε κέρμα επάνω μου”.
– “Ντεν πειράζει, ντώσει σακάκι.”
Αν είναι δυνατόν! Προτείνει να ανταλλάξω το σακάκι μου για ένα εισιτήριο. Κάνω πως γυρίζω την πλάτη μου να φύγω, αλλά εκείνος με σταματά λέγοντας:
-“Εντάξει, εντάξει, μη φύγκει. Εγκώ σου ντώσει εισιτήριο, αρκεί να είσαι έξυπνο και να απαντήσει σε ερώτηση…”
– Λύστε το παρακάτω Αίνιγμα:

[group group-001a]

Η Απάντησή σας (μια λέξη - 5 γράμματα - ΚΕΦΑΛΑΙΑ):

[/group]

[group group-001]

Σωστά!

ΛΥΣΗ: Η απάντηση στο αίνιγμα είναι "ΚΕΡΜΑ". Αντίστοιχες απαντήσεις που δόθηκαν από αναγνώστες όπως "Καρφίτσα" ή "Σπίρτο" θεωρούνται λογικές, αλλά όχι "αρκετά σωστές" με τα δεδομένα της τσέπης και της μη ύπαρξης...ποδιών.

Συνεχίστε την ανάγνωση:

Κεφάλαιο 2.2

– “Απάντησα στην ερώτησή σου. Μπορώ τώρα να έχω το εισιτήριο γιατί βιάζομαι;”
– “Μπράβο, έξυπνο είσαι και ντεν σου φαίνεται. Αλλά εγκώ κρυώνω. Αν τέλει εισιτήριο πρέπει ντώσει σακάκι.”
Είχα διαρκώς την υποψία ότι μπορεί να με εξαπατήσει, όμως ο χρόνος μου λιγοστεύει και οι αψιμαχίες με απατεώνες στο μετρό, μόνο καθυστέρηση θα προκαλέσουν. Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη, δίνω το σακάκι στον θρασύ τύπο, παίρνω το εισιτήριο και κατεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες του σταθμού. Φτάνω μπροστά στα μηχανήματα επικύρωσης και σε αυτό το σημείο διαπιστώνω για ακόμη μια φορά, την υπέρμετρη αποτυχία μου στις εξετάσεις για το πτυχίο του ντετέκτιβ. Το εισιτήριο είναι άκυρο. Ανεβαίνω τις σκάλες για να βρω τον τσαρλατάνο, αλλά όπως το περίμενα, ήταν άφαντος μαζί με το σακάκι μου.

Δεν έχω καιρό για χάσιμο. Θα μπω χωρίς εισιτήριο. Ας νιώσω το αίσθημα της παρανομίας μια φορά στη ζωή μου. Τι κατάλαβα τόσο καιρό που προσπαθώ να είμαι νόμιμος σε όλα; Γίνομαι θύμα, όπως έγινα πριν από μερικά δευτερόλεπτα. Αν είναι να πληρώσω το λάθος μου, θα αναλάβω τις ευθύνες μου! Μπαίνω στον συρμό με αποφασιστικότητα! Είμαι σίγουρος πια, πως αυτή η περιπέτεια θα αλλάξει πολλά στη ζωή μου. Ίσως τελικά, την ίδια μου τη ζωή…

Ευτυχώς βρίσκω ένα άδειο κάθισμα. Πρέπει να ξεκουραστώ από το τρέξιμο και την υπερένταση. Σκέφτομαι πως έχω αρκετές στάσεις μπροστά μου για να προλάβω να πάρω μερικές ανάσες, όμως, δύο στάσεις αργότερα, συμβαίνει το αναπάντεχο που επιβεβαιώνει όλους τους περίφημους και αυταπόδεικτους νόμους του Μέρφι. Αν είναι να πάει κάτι στραβά, θα πάει: Μπήκε Ελεγκτής!
Με λούζει κρύος ιδρώτας. Αυτός ο ιδρώτας του νομοταγούς πολίτη που σε λίγο θα ξεφτιλιστεί μπροστά στα επικριτικά μάτια των συμπολιτών του, δίχως να μπορεί να δικαιολογηθεί! Κάνω πρόβες τα λόγια που θα πω στον ελεγκτή, μήπως τη γλιτώσω. Πλάθω σενάρια λίγο πιο πειστικά από το “απήγαγαν μια κοπέλα κι εγώ έφυγα βιαστικά από το σπίτι, δεν πήρα λεφτά, ένας απατεώνας μου πήρε το σακάκι και μου έδωσε άκυρο εισιτήριο…”
Είτε στη φυλακή, είτε στο τρελάδικο θα καταλήξω απόψε! Εντάξει, την φυλακή μάλλον θα τη γλιτώσω και τον εξευτελισμό κάποτε θα τον ξεπεράσω. Η επιπλέον καθυστέρηση είναι που θα κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Η ώρα της κρίσης έφτασε. Ο ελεγκτής είναι κοντά, ελέγχει το εισιτήριο του διπλανού μου και γυρίζει προς το μέρος μου…

– “Επ! Άρη! τί κάνεις βρε ψυχή;”
-“Θάνο; Να ήξερες πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!”
Ο Θανάσης είναι ένας παλιός μου συμφοιτητής. Μαζί τελειώσαμε τη σχολή των οικονομικών. Πολλές φορές διαβάζαμε παρέα για να τον βοηθώ στα θέματα που χρειάζονταν μαθηματικές γνώσεις, γιατί ήταν αρκετά αδύναμος. Θυμάμαι ακόμη ότι τον πείραζα συνεχώς και του έλεγα πως έπρεπε να είχε περάσει καλύτερα σε σχολή κομμωτικής! Θα είχε πολύ λαμπρότερο μέλλον.
-“Κρίμα που με πετυχαίνεις στη δουλειά, ρε Άρη. Θα σε πάρω τηλέφωνο να πάμε για καφέ να τα πούμε κάποια στιγμή.”
-“Ναι, Θάνο! οπωσδήποτε να με πάρεις να το κανονίσουμε σύντομα. Χάρηκα πάρα πολύ που σε είδα. Καλή συνέχεια στη δουλειά σου.”
-“Εντάξει σε ευχαριστώ. Αλλά δώσε μου και το εισιτήριο σου.”
Στην δυσμενή κατάσταση που βρίσκομαι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο εκνευριστικό από έναν φίλο που παραμένει τυπικότατος στη δουλειά του. Δίνω διστακτικά το εισιτήριο, εκείνος το ελέγχει, καταλαβαίνει ότι είναι άκυρο και γουρλώνει τα μάτια του.
Σταδιακά τα γουρλωμένα του μάτια αρχίζουν να αποκτούν ένα βλέμμα ήπιας πονηριάς συνοδευόμενο από ένα σπαστό, ειρωνικό χαμόγελο. Χαμηλόφωνα μου απαντά:
-“Ήρθε η μέρα που θα πάρω το αίμα μου πίσω, φίλε μου! Αυτό που έγινε σήμερα θα μείνει μυστικό, αλλά θα γλιτώσεις μόνο αν απαντήσεις σωστά σε έναν δύσκολο γρίφο που έμαθα πρόσφατα. Αν απαντήσεις λάθος θα πληρώσεις το πρόστιμο και θα κεράσεις και τον καφέ που θα πιούμε!”
– “Εντάξει, παλιόφιλε. Το μόνο που ζητώ είναι να είναι σύντομος, γιατί στην επόμενη στάση κατεβαίνω.”
– “Μόνο εάν σε αφήσω να κατέβεις.“

-Λύστε τον παρακάτω Γρίφο:

[group group-002a]

Η Απάντησή σας (Ένας Αριθμός):

[/group]
[/group]

[group group-002]

Σωστά!

ΛΥΣΗ: Ο πρώτος χρειάζεται 5’’για να μεταφέρει το μήνυμα στο αυτί του δεύτερου.Τώρα όμως ξέρουν δύο φίλοι το μυστικό,οπότε και οι δύο ταυτόχρονα μεταφέρουν το μήνυμασε άλλους δύο φίλους σε 5’’.Τώρα ξέρουν τέσσερις φίλοι το μυστικό,οι οποίοι σε άλλα 5 δευτερόλεπτατο μεταφέρουν στους υπόλοιπους τέσσερις.Συνολικά χρειάστηκαν 15 δευτερόλεπτα.

Συνεχίστε την ανάγνωση:

Κεφάλαιο 2.3

– “Το βρήκες για άλλη μια φορά! Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα πολλές ελπίδες για το αντίθετο. Πάντα ήσουν καλός σε αυτά.”
– “Σε ευχαριστώ πολύ, φίλε μου. Ήταν μεγάλη τύχη να σε συναντήσω, αλλά σε αυτή τη στάση είμαι αναγκασμένος να κατέβω. Με πετυχαίνεις σε πολύ παράξενη μέρα.”
– “Θα κατέβω κι εγώ σε αυτή τη στάση. Να ξέρεις ότι γλίτωσες το πρόστιμο, αλλά το κέρασμα του καφέ δε θα το γλιτώσεις!”
Η ευχάριστη αυτή συνάντηση έκανε τα νεύρα μου να χαλαρώσουν από το συνεχόμενο τέντωμα. Βγαίνουμε από το μετρό, περπατάμε για λίγο λέγοντας ιστορίες από τα περασμένα χρόνια, μέχρι μοιραία οι δρόμοι μας να χωρίσουν.

Τώρα το μυαλό μου επανέρχεται στον μοναδικό μου στόχο. Το γυμναστήριο δεν ήταν μακριά από τη στάση. Μπαίνω με φόρα στην είσοδο και κατευθύνομαι στην υπάλληλο της υποδοχής.
– “Καλησπέρα σας. Μήπως δουλεύει εδώ ο κύριος Στεργίου;”
– “Μάλιστα, κύριε. Το μάθημά του γίνετε στην τελευταία αίθουσα του διαδρόμου και τελειώνει σε λίγα λεπτά. Μπορείτε να τον περιμένετε.”
– “Θα μπορούσατε να μου θυμίσετε το μικρό του όνομα;”
– “Εδώ τον γνωρίζουμε ως Padma.”
Χμμ… Πόσες πιθανότητες υπάρχουν το “Padma” να είναι χαϊδευτικό όνομα του “Μιχάλης”. Φοβάμαι πως ίσως δεν είναι ο κύριος Στεργίου, ο άνθρωπος που θα μπορέσει να με βοηθήσει και πέρασα όλη αυτή την ταλαιπωρία άσκοπα!

Η πόρτα της αίθουσας ανοίγει και από μέσα ξεχύνεται ένα τσούρμο από κυρίες μέσης ηλικίας με πρόσωπα ήρεμα και χαλαρωμένα. Μαζί με τις κυρίες ξεχύθηκε και αυτή η πυρωμένη μυρωδιά που δύσκολα την περιγράφει κανείς. Κάτι μεταξύ λιβανιού, ιδρώτα, πούρου Αβάνας και καμένου…χόρτου. Όταν η αίθουσα άδειασε από κυρίες και ο “στόχος” έμεινε μόνος του, μπαίνω μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, με σκοπό να του μιλήσω ιδιαιτέρως.

– “Κύριε Στεργίου, καλησπέρα σας. Με λένε Άρη και θαήθελα να σας μιλήσω για κάτι εξαιρετικά επείγον.
– “Άρη, βρισκόμαστε στον χώρο της πνευματικής εναρμόνισης.Εδώ θα είσαι ήρεμος και θα με αποκαλείς Padma.”
– “Μάλιστα Padma… Ό,τι πείτε.”
– “Τι σου συμβαίνει; Διαισθάνομαι τα ενεργειακά σου κέντρα εντόνως ερεθισμένα. Θέλεις να συμμετέχεις στα μαθήματά μου;”
– “Ίσως κάποια άλλη στιγμή. Τώρα προέχει ένα πολύ πιο σημαντικό ζήτημα. Γνωρίζετε τη Δήμητρα, σωστά;”
– “Χμμ… Γι’αυτό η όψη σου μου θύμιζε κάτι. Σε έχω δει στην πολυκατοικία αυτής της ενεργειακά ταλαίπωρης γυναίκας. Τί έπαθε η αγαπητή Δήμητρα; Είναι καλά;”
– “Ενεργειακά ταλαίπωρης; Γιατί το λέτε αυτό;”
– “Της παρέδιδα κατ’οίκον μαθήματα Yoga τρεις φορές την εβδομάδα, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να ηρεμήσω την άγρια ενέργειά της. Κάτι την απασχολούσε τελευταία. Τα τσάρκα της καρδιάς και του πνεύματος μπλόκαραν την αύρα της. Την προηγούμενη εβδομάδα ζήτησε να σταματήσουμε τα μαθήματα.”
– “Σας είχε πει τι ήταν, ή ποιος ήταν αυτός που είχε ταράξει τα…τσάκρα της;”
– “Δεν μιλούσε πολύ για τα προσωπικά. Έπαθε κάτι; Είναι καλά;”
– “Καλά είναι. Θέλω να της δώσω κάτι δικό της. Μήπως γνωρίζετε που μπορεί να βρίσκεται;”
– “Αν δεν είναι στο σπίτι της, δεν μπορώ να βοηθήσω. Επ’ευκαιρίας, έχω κι εγώ κάτι δικό της που ήθελα να της το επιστρέψω. Είναι ένα τετράδιο με δικά της πνευματώδη στιχάκια και μου είχε δώσει να το διαβάσω. Τώρα που διέκοψε τα μαθήματα δεν ξέρω πότε θα τύχει να την ξαναδώ. Σε παρακαλώ, μόλις τη δεις να της δώσεις το τετράδιο μαζί με τους θερμούς μου χαιρετισμούς.”
– “Κάτι τελευταίο… Το Padma δε βγαίνει από το Μιχάλης, έτσι;”
– “Όχι, αγαπητέ μου… Padma είναι το πνευματικό μου όνομα. Με λένε Θρασύβουλο!”

Με το τετράδιο της Δήμητρας ανά χείρας, χαιρετώ τον συμπαθέστατο κύριο Θρασύβουλο – Padma – Στεργίου και κατευθύνομαι προς το μετρό για να επιστρέψω στο σπίτι άπραγος. Νιώθω πελαγωμένος. Αφού δεν βρήκα λύση ούτε εδώ, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Διαβάζω το τετράδιο με τα στιχάκια τα οποία, όσο περνούν οι σελίδες, βγάζουν όλο και περισσότερη απογοήτευση και πόνο. Ώσπου φτάνω στην τελευταία γραμμένη σελίδα, διαβάζω το στιχάκι που έγραψε τελευταίο στο τετράδιό της και οι ελπίδες μου αναπτερώθηκαν.

[group group-003a]

Η Απάντησή σας (Μια Λέξη - ΚΕΦΑΛΑΙΑ):

[/group]
[/group]

[group group-003]

Σωστά!

ΛΥΣΗ: Η πόλη που κρυβόταν στους στίχους της μαντινάδας ήταν η πρωτεύουσα της μεγαλονήσου, το “ΗΡΑΚΛΕΙΟ“.

Συνεχίστε την ανάγνωση:

Κεφάλαιο 2.4

Στο Ηράκλειο! Λες η Δημητρούλα να βρίσκεται στην Κρήτη; Τώρα που το σκέφτομαι, η Δήμητρα είχε πάντα κρητική τσικουδιά στο σπίτι της. Από εκείνες τις νύχτες παρέας που μαζευόμασταν στο σαλόνι της δεν υπήρξε ούτε μια που να μην είχε παραδοθεί στην μέθη. Κατέβαζε μονοκοπανιά τα σφηνοπότηρα και σε κάθε κατέβασμα, έλεγε μια από τις μαντινάδες της. Η τελευταία μαντινάδα του τετραδίου γράφτηκε προφανώς πιο πρόσφατα από τις υπόλοιπες. Ίσως να είχε αρχίσει να φοβάται ή να υποψιαζόταν αυτό που θα ακολουθήσει.

Αυτό είναι! Θα εμπιστευτώ το ένστικτό μου. Είναι το μόνο που έχω διαθέσιμο άλλωστε. Δεν έχω το παραμικρό στοιχείο και κυρίως δεν έχω καθόλου χρόνο για χάσιμο. Θα πάω να την ψάξω στην Κρήτη! Αφού το άρχισα, θα το φτάσω ως το τέλος με οποιοδήποτε κόστος.

Μόλις ολοκλήρωσα τη σκέψη μου, συνειδητοποίησα, για πολλοστή φορά τις τελευταίες ώρες, πόσο θάρρος έκρυβα μέσα μου. Με κάποιο δολερό τρόπο, η ρουτίνα της καθημερινότητας με έχει κάνει ένα άβουλο υπάλληλο που κάνει συγκεκριμένες κινήσεις, με συγκεκριμένο τρόπο, με συγκεκριμένη σιγουριά και ασφάλεια. Πόσο τεράστιο, μοιραίο λάθος να κυνηγάς μανιωδώς την ασφάλεια σπαταλώντας τεράστια κομμάτια της ζωής σου; Πόσο μεγάλη παρανόηση να σκέφτεσαι ότι η ευτυχία θα έρθει μόλις πετύχεις την απόλυτη σταθερότητα;
Οι ώρες της ζωής μου που πέρασαν από χθες το πρωί, μόνο ασφάλεια και σιγουριά δεν είχαν. Αλλά είχαν κάτι διαφορετικό. Μια μεγάλη δόση παράξενης ευτυχίας. Αυτό το είδος ευτυχίας που σου προσφέρει μια λιγοστή έξαρση της αδρεναλίνης. Μια ουσία που την παράγει ο ίδιος μας ο εαυτός! Δεν την αγοράζουμε, ούτε την βρίσκουμε σε κάποια από τις τροφές μας. Την έχουμε όλοι μέσα μας! Αλλά από μια τρελή αυταπάτη της ζωής, συνηθίζουμε να την κρύβουμε, να την κρατάμε σε χαμηλά, ελεγχόμενα επίπεδα. Πόση ζωή έχασα για να το καταλάβω;..

Φτάνοντας ένα στενό πριν το σπίτι μου, αρχίζω να οργανώνω το σχέδιο δράσης.
– Θα ανέβω στο διαμέρισμά μου να τσιμπήσω κάτι και να πάρω μια ανάσα.
– Θα μπω στο internet να βρω πότε φεύγει το επόμενο πλοίο για Ηράκλειο.
– Θα πάρω μαζί μου τα χρήματα και τις κάρτες μου και θα ετοιμάσω μια τσάντα με τα απολύτως απαραίτητα…
Στρίβοντας στον δρόμο του σπιτιού μου, η εικόνα που αντικρίζω διακόπτει βίαια τη σκέψη μου και κοκαλώνει τα πόδια μου:

Ένα περιπολικό με αναμμένο τον φάρο είναι σταθμευμένο ακριβώς κάτω από την είσοδο του σπιτιού μου. Δεν βλέπω να έχει μέσα κανέναν αστυνομικό, άρα πιθανότατα έχουν ήδη ανέβει στον τέταρτο για να καταγράψουν το συμβάν. Μάλλον κάποιος είδε την σπασμένη πόρτα στο διαμέρισμα της Δήμητρας και τους ειδοποίησε, αλλά αυτό δεν έπρεπε να συμβεί. Στο σημείωμά της Δήμητρας έγραφε ξεκάθαρα πως δεν πρέπει να το μάθει η αστυνομία γιατί σε αυτή την περίπτωση θα κινδύνευε περισσότερο.
Πλησιάζω δειλά-δειλά προς την είσοδο. Βλέπω έντρομη την κυρία Ελένη να κατεβαίνει τις σκάλες και να έρχεται προς το μέρος μου.
– “Άρη, παιδί μου, που έχεις μπλέξει;;;”
– “Τί λέτε, κυρία Ελένη; τί έγινε;”
– “Σε ψάχνει η αστυνομία και όχι μόνο! Μια ώρα πριν έρθουν οι αστυνομικοί, ήρθαν και μου χτύπησαν το κουδούνι δύο φουσκωτοί με παράξενη, σπαστή προφορά και ρωτούσαν αν σε ξέρω και αν γνωρίζω που βρίσκεσαι!”

Τι έλεγα προηγουμένως; Ότι η αδρεναλίνη φέρνει ευτυχία… Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται μια αναγκαία διευκρίνηση. Όταν ξεφεύγει από τα όρια, ενδέχεται η κατάληξη να μην είναι ευτυχισμένη, με την ευρεία έννοια της λέξης… Αυτή τη δεδομένη στιγμή, τα επίπεδα της δικής μου αδρεναλίνης έχουν ξεχειλίσει πέρα από το κόκκινο, όπως και το επίπεδα του μπλεξίματος!
-“Φύγε παιδί μου! Τρέχα! Πάρε αυτό το χαρτάκι και πρόσεχε μην πέσει σε χέρια αστυνομικών. Πάρε με αύριο το πρωί για να σου πω όλα όσα θα έχω μάθει. Φύγε τώρα! Γρήγορα μη σε πάρουν χαμπάρι!”
Τρέχω σαν δαιμονισμένος ανάμεσα στα στενά δρομάκια με κατεύθυνση προς τον ηλεκτρικό. Γιατί με κυνηγούν; Μήπως βρήκαν τα αποτυπώματά μου στον τόπο του εγκλήματος; Και οι φουσκωτοί; Τι δουλειά έχουν αυτοί; Το μέγεθος του μπλεξίματος δεν μπορεί να το συλλάβει ο εγκέφαλος μου. Τώρα το χειρότερο σενάριο θα ήταν, πριν συλλάβει ο εγκέφαλος μου το μέγεθος του προβλήματος, να συλλάβει εμένα τον ίδιο κάποιος αστυνομικός.
Φτάνω καταϊδρωμένος στον ηλεκτρικό. Μπαίνω στο τρένο με κατεύθυνση προς το λιμάνι. Στέκομαι όρθιος και ανοίγω αμέσως το χαρτάκι που μου έδωσε η κυρία Ελένη…

[group group-004a]

Η Απάντησή σας (Ένας Αριθμός):

[/group]

[group group-004]

Σωστά!

ΛΥΣΗ: "6941713187" Η κυρία Ελένη έγραψε κωδικοποιημένο τον αριθμό του τηλεφώνου της. Τα δέκα γράμματα αντιστοιχούν στη σειρά που έχει το καθένα στο αλφάβητο.