Clue Story 2 – Κεφάλαιο 2.1
Ο κωδικός έγινε δεκτός! Στην οθόνη του κινητού εμφανίζεται η ειδοποίηση ενός μη αναγνωσμένου μηνύματος με τίτλο: “Θησέα, διάβασέ το γρήγορα! Δεν έχουμε χρόνο.“
Κάθομαι ζαλισμένος και αποσβολωμένος δίπλα στον Χάρη, ο οποίος συνέχιζε να κουνά νευρικά το σώμα του με σταθερό ρυθμό. Ακόμη δεν έχω ανακτήσει την ικανότητα καθαρής σκέψης. Δεν νιώθω τίποτα άλλο παρά μία ασυγκράτητη επιθυμία να ανοίξω το μπουκάλι που έχω μαζί μου, να το αδειάσω μονομιάς για να καλμάρω την κρίση πανικού που προβλέπω να πλησιάζει. Με μια κίνηση σκίζω τη συσκευασία, βγάζω έξω τη σαμπάνια και αποπειρώμαι να την ανοίξω.
…
Ξαφνικά ο Χάρης σταματά το νευρικό κούνημα και ξεκινά να φωνάζει δυνατά και επανειλημμένα δείχνοντας με αγωνία το μπουκάλι. «Όχι! Όχι! Όχι!» Σαν, με κάποιο τρόπο, να διαισθάνεται ότι πάω να κάνω κάτι κακό και με σταματά. Αναγκαστικά αφήνω το μπουκάλι στην άκρη και προσπαθώ να τον ηρεμήσω χαϊδεύοντάς του τα χέρια. Με μια απότομη κίνηση τα τραβάει πίσω και βγάζει μια διαπεραστική κραυγή εκνευρισμού. Φαίνεται να μην αρέσκεται ιδιαιτέρως στις στενές ανθρώπινες επαφές. Σε αυτό ταιριάζουμε.
Ο Χάρης ηρέμησε, αντίθετα με εμένα που νιώθω την ταχυκαρδία να επιδεινώνεται, συνοδευόμενη από ένα ελαφρύ μούδιασμα των χεριών. Προσπαθώ να πάρω βαθιές διαφραγματικές αναπνοές, αλλά νιώθω το οξυγόνο να λιγοστεύει. Με τον ιδρώτα να τρέχει παγωμένος στους κροτάφους μου, βλέπω με την άκρη των ματιών μου τον Χάρη να κατευθύνεται προς τη γωνία του δωματίου, εκεί που είναι τοποθετημένο ένα πιάνο. Κάθεται, βγάζει προσεκτικά το βελούδινο κάλυμμα, το διπλώνει τέλεια και το τοποθετεί δίπλα του…
Η Φαίδρα συγχυσμένη αρπάζει βίαια το παιδί από το χέρι και το σέρνει έξω από την αίθουσα. Τα ουρλιαχτά του πρέπει να ακούστηκαν σε ολόκληρο το κτήριο. Η πόρτα κλείνει με δύναμη, οι φωνές του παιδιού απομακρύνονται κι εγώ μένω μόνος, ανήσυχος και προβληματισμένος. Δεν μπορώ να πιστέψω τη συμπεριφορά αυτής της βλοσυρής γυναίκας απέναντι στην ίδια της την αδερφή και τον δύσμοιρο ανιψιό της. Οι αμφιβολίες δίνουν τη θέση τους στην οργή και το πείσμα. Δεν ξέρω τι να κάνω, από πού να αρχίσω, όμως η απόφαση έχει ήδη παρθεί στο μυαλό μου. Θα βοηθήσω την Αριάδνη και τον Χάρη με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος!
…
Βγαίνω από την αίθουσα και συναντώ την υπάλληλο του εκπαιδευτηρίου. Έκανα ορισμένες ερωτήσεις σχετικά με τον Χάρη, όμως εκείνη απέφυγε να απαντήσει, λέγοντας πως το θέμα είναι αρκετά νωπό και ευαίσθητο και δε θα ήθελε να ανακατευθεί. Το μόνο που κατάφερα να εκμαιεύσω ήταν η παραδοχή της για το πηγαίο ταλέντο του παιδιού στη μουσική, αλλά και την πρωτοφανή ικανότητά του στα μαθηματικά. Μάλιστα πολλές φορές προσπαθεί να καλύψει με νότες και αριθμούς την αδυναμία του στην επικοινωνία. Ζήτησα από την υπάλληλο να μου επιτρέψει να κάνω αφιλοκερδώς μερικά μαθήματα με τον Χάρη, όμως εισέπραξα άλλη μια διστακτική απάντηση. Άφησα το τηλέφωνό μου σε περίπτωση που αλλάξει γνώμη.
…
Γύρισα προς την έξοδο, μα κοντοστάθηκα μόλις θυμήθηκα πως έχω ξεχάσει το μπουκάλι της σαμπάνιας στην αίθουσα του πιάνου. Σε ένα χώρο γεμάτο μικρά παιδιά δεν είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να ανακαλύψουν. Μπαίνω στην αίθουσα, παίρνω το αχρείαστο μπουκάλι και κατευθύνομαι πάλι προς την έξοδο. Όμως, η κατάρα των ψυχαναγκασμών που βαραίνει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, παρατήρησε μαζεμένες ατέλειες στον ορίζοντα. Η λογική δίνει εντολή να φύγω, αλλά τα μάτια παραμένουν καρφωμένα στις ατέλειες. Πρέπει να τις διορθώσω…
Δείτε το επόμενο βίντεο και προσπαθήστε να εντοπίσετε τις ατέλειες. Κατόπιν επιλέξτε τις “σωστές” απαντήσεις παρακάτω:
