Rebus 2 – Ένα Μαύρο Ποίημα

Σωστά!

Συνεχίστε στο επόμενο:

“…Κάθε _ _ _ _ _ _ _ στο μετάξι”

Σωστά!

Συνεχίστε στο επόμενο:

“…Κράτησε _ _ _ _ _ _ για ώρα”

Σωστά!

Συνεχίστε στο επόμενο:

“…μες την _ _ _ _ _ _ νυχτιά”

Σωστά!

Συνεχίστε στο επόμενο:

“…έκλαψε πολύ , ο _ _ _ _ _ _ του”

Σωστά!

Συγχαρητήρια!

Διαβάστε το αριστούργημα που ξεκλειδώσατε:

Δώδεκα έδειχνεν η ώρα, μεσονύχτι, όπως και τώρα
Κι εγώ βυθίστηκα για ώρα σε βιβλία αλλοτινά,
όταν μέσα από ένα θάμπος ύπνου να μου εφάνη, σάμπως
*
Κάποιος έξω από την πόρτα να χτυπούσε σιγανά.
Επισκέπτης, είπα, θά’ ναι και χτυπάει σιγανά
Τούτο θά ‘ναι μοναχά.
*
Α, θυμάμαι, έπεφτε χιόνι και του κρύου Δεκέμβρη οι τόνοι
Σκούζαν μες στο παραγώνι και στοιχειώναν στη φωτιά.
Η νυχτιά με στενοχώρα κι άδικα έψαχνα τόση ώρα
*
Νά’ βρω τη γλυκειά Λεωνόρα μες τ’ αρχαία μου χαρτιά.
Τη Λεωνόρα που οι αγγέλοι της κρατάνε συντροφιά
Και δική μας ποτέ πια.
*
Κάθε θρόισμα στο μετάξι της κουρτίνας είχε αλλάξει
Κι έρχονταν να με ταράξει ο άγριος φόβος που τρυπά .
Κι έλεγα , για να πάρω θάρρος και να διώξω αυτό το βάρος:
*
Επισκέπτης , δίχως άλλο , θα’ναι τούτος που χτυπά ,
Κάποιος νυχτοπαρωρίτης , που για να’μπει μου χτυπά
Τούτο θα’ναι μοναχά.
*
Ξάφνου ως ν’άντριωσε η ψυχή μου και παρά την ταραχή μου
Κύριε , φώναξα , ή κυρία , συγχωρέστε με , έστω αργά
Στα χαρτιά μου ήμουν σκυμμένος κι ίσως μισοκοιμισμένος
*
Δε σας άκουσα ωρισμένως να χτυπάτε έτσι σιγά .
Με τα λόγια τούτα ανοίγω τα πορτόφυλλα γοργά .
Έξω η νύχτα μοναχά.
*
Το σκοτάδι αυτό τρυπώντας έμεινα εκεί απορώντας
Κάθε τόσο ανασκιρτώντας μέσα σ’ όνειρα αλγεινά .
Κράτησε ησυχία για ώρα κι άξαφνα απ’ τα βάθη τώρα,
*
Μια φωνή να λέει Λεωνόρα σα ν’ ακούστηκε βραχνά .
Εγώ θα φώναξα «Λεωνόρα» και τη φέρνει η ηχώ ξανά,
΄Ετσι θα’ναι μοναχά.
*
Μπήκα στο δωμάτιο πάλι , μ’ άνω κάτω το κεφάλι ,
Μα μέσα απ’ αυτή τη ζάλη , δυνατήν ακούω χτυπιά .
Α , στο παραθύρι θα’ναι, λέω ευθύς, και με ζητάνε ,
*
Ας ιδώ τώρα ποιος να’ναι, φτάνει το μυστήριο πια,
Η καρδιά μου δεν αντέχει, φτάνει το μυστήριο πια
Θα’ναι ο αγέρας μοναχά.
*
Τότε το παντζούρι ανοίγω , όμως μια κραυγή μου πνίγω
Καθώς βλέπω ένα κοράκι μες στο δώμα να περνά .
Η ευγένεια δεν το νοιάζει κι ούτε που με λογαριάζει ,
*
Μα γαντζώνει στο περβάζι της εσώπορτας στερνά .
Μα γαντζώνει και κουρνιάζει στη μαρμάρινη Αθηνά
Και κοιτάζει μοναχά.
*
Πως ανάπνευσα στ’ αλήθεια και γελώντας απ’ τα στήθια ,
Λέω , από παλιά συνήθεια , στ’ όρνιο με την κρύα ματιά :
Κι αν σου κόψαν το λοφίο κι αν σ’ αφήκαν έτσι αστείο
*
Μαυροπούλι άλλοτε θείο , που πλανιέσαι στη νυχτιά,
ποιό είναι τάχα τ’ όνομά σου μες την άραχνη νυχτιά;
Και μου λέει : «Ποτέ πια» !
*
Θαύμασα πολύ ακόμα τ’όρνιο , που είχε ανθρώπου στόμα ,
Μα τα λόγια του όλο σκώμμα δε μου μάθανε πολλά .
Γιατί αλήθεια , είναι σπουδαίο και περίεργο και μοιραίο ,
*
Αν μια νύχτα , σας το λέω , δείτε κάπου εκεί ψηλά
Κουρνιασμένο ένα κοράκι στην Παλλάδα, να μιλά
Και να λέει : «Ποτέ πια» !
*
Τ’ όνομά του θα μου κράζει , σκέφτηκα , μα τι με νοιάζει ,
Ίσως πάλι να νυστάζει και τα λόγια του ξεχνά .
Όμως τούτο ούτε σαλεύει κι είναι ως κάτι να γυρεύει
*
Και του αποκρίνομαι : «Περσεύει κι άλλος τόπος εδωνά ,
Την αυγή θα φύγεις πάλι σαν ελπίδα που περνά» .
Και μου λέει : «Ποτέ πια» !
*
Τρόμαξα στ’ αλήθεια μου όντας , μου δευτέρωσε μιλώντας ,
Δίχως άλλο , είπα σκιρτώντας , τούτο ξέρει μοναχά .
Κάποιος πρώην κύριός του , θα’κλαψε πολύ , ο καημός του
*
Ισως να’γινε δικός του και για τούτο αγκομαχά
Και του απόμεινε στη σκέψη κι είναι σα να ξεψυχά
Λέγοντάς μου : «Ποτέ πια» !
*
Και τη θλίψη μου ξεχνώντας έστρεψα σ’ αυτό γελώντας
Την καρέκλα μου τραβώντας στο κοράκι αντικριστά .
Μα στο κάθισμά μου απάνω , χίλιες τόσες σκέψεις κάνω
*
Και στο νου μου τώρα βάνω για ποιο λόγο αληθινά
Σα μιαν επωδή μακάβρια να μου λέει όλο ξανά
Το κοράκι : «Ποτέ πια» !
*
Γρίφος θα’ναι ή αίνιγμά του κι ίσως μήνυμα θανάτου
Και κοιτώντας τη ματιά του που μου τρύπαε την καρδιά ,
Γέρνω ωραία μου το κεφάλι , στο δικό της προσκεφάλι ,
*
Όπου αντιφεγγούσε πάλι , σαν και τότε μια βραδυά ,
Με το βιολετί βελούδο, σαν και τότε μια βραδυά
Και που δε θ’ αγγίξει πια !
*
Ξάφνου ως να’νοιωσα μου εφάνη γύρω μου άκρατο λιβάνι
Και πλημμύρα να μου φτάνει σύννεφο η θεία του καπνιά .
Αθλιε , φώναξα , στοχάσου , που ο Θεός στέλνει κοντά σου .
*
Αγγέλους για να σου σταλάσουν νηπενθές για λησμονιά ,
Πιέστο , ω , πιέστο , τη Λεωνόρα να ξεχάσεις μ’ απονιά ,
Και μου λέει : «Ποτέ πια» !
*
Α , προφήτη , κράζω , οϊμένα , κι αν του δαίμονα είσαι γέννα
Κι αν ο Πειρασμός σε μένα , σ’ έστειλε απ ‘ τη γης βαθειά ,
Κι αν σε τόπο ρημαγμένο σ’ έχει ρίξει απελπισμένο
*
Σ ‘ ένα σπίτι στοιχειωμένο με σκιές και με ξωθιά ,
Θα’βρω στη Γαλαάδ , ω πες μου , θα’βρω εκεί παρηγοριά ;
Και μου λέει : «Ποτέ πια» !
*
Α , προφήτη , ανήλιαγο όρνιο κι αν πουλί ΄σαι κι αν δαιμόνιο
Απ’ το σκότος σου το αιώνιο κι απ’ την κρύα σου συννεφιά.
Πες μου, στης Εδέμ τα δάση, θα’βρει ο νους μου ν’ αγκαλιάσει
*
Μια παρθένα πού’χει αγιάσει κι έχει αγγέλους συντροφιά ,
Μιαν ολόλαμπρη παρθένα , πού’χει αγγέλους συντροφιά ;
Και μου λέει : «Ποτέ πια» !
*
Φύγε στ’ άγριά σου μέρη , όρνιο ή φάντασμα , ποιος ξέρει
Αν αυτό που σ’ έχει φέρει δεν σε καταπιεί ξανά .
Κι ούτε ένα μικρό φτερό σου να μη μείνει εδώ δικό σου ,
*
Φώναξα , και το φευγιό σου να χαθεί στα σκοτεινά .
Και ο κρωγμός σου να χαθεί πέρα από την Αθηνά.
Και μου λέει : «Ποτέ πια» !
*
Κι από τότε εκεί δεμένο , το κοράκι, καθισμένο
Μένει πάντα κουρνιασμένο στη μαρμάρινη θεά .
Κι η ματιά του όπως κοιτάζει , με ματιά δαιμόνιου μοιάζει
*
Κι η νυχτιά που το σκεπάζει του στοιχειώνει τη σκιά .
Η ψυχή μου δε θα φύγει μια στιγμή απ’ τη σκιά .
Δε θα φύγει ποτέ πια !

Συνεχίστε στο: